در یادداشت پیش رو به قانون شفافیت آراء نمایندگان مجلس پرداخته و در آن رفتار عجیب‌وغریب برخی نمایندگان را نسبت به این طرح بررسی کرده است.
یکم. خبرگزاری فارس با کلیه نمایندگان مجلس مصاحبه کرده و نظر صریح آن‌ها درباره طرح شفافیت را جویا شده است. نتایج جالب است.
227 نفر موافق. 16 نفر مخالف که بعد از انتشار گزارش نظرشان برگشت و شدند 14 نفر. باقی هم یا ممتنع یا تلفن جواب ندادند.
دوم. سال 97 یک‌فوریت طرح شفافیت با حداقل 160 امضا در صحن علنی مطرح و البته با رأی قاطع کنار گذاشته می‌شود.
مخالفان یک‌فوریت 108 رأی. موافقان 59 رأی و 5 رأی هم ممتنع؛ یعنی همان‌ها که علنی امضا کرده بودند در خفا رأی ندادند.
سوم. سال 98 دو فوریت طرح دیگری با 190 امضا به رأی گذاشته شد که درنهایت با 103 رأی مخالف و 69 رأی موافق و 8 رأی ممتنع رد شد؛ یعنی حدود نیمی از کسانی که طرح را امضا کردند، وقتی رأی‌گیری غیرعلنی شد، حرفشان را پس گرفتند.
جالب اینکه مجلس با رأی‌گیری "علنی" همین فوریت نیز با 110 مخالف و 57 موافق، مخالفت می‌کند. واقعاً چرا؟
چند نکته در این رابطه حائز اهمیت است. در نگاه اول و خوش‌بینانه ممکن است گفته شود مخالفت با فوریت به معنی مخالفت با طرح نیست. حرف خوبی است؛ اما در این رابطه چند ملاحظه وجود دارد.
اول اینکه حذف فوریت یعنی بررسی طرح به مجلس بعدی حواله می‌شود. آیا موضوع شفافیت در مجلس آن‌قدر بی‌اهمیت است؟ آیا غیر این است که ریشه بسیاری از آسیب‌های تصمیم‌گیری و فسادها در عدم شفافیت است؟ اساساً چرا حواله به مجلس بعد؟
دوم اینکه وقتی یک‌فوریت در سال 97 رد شد برخی گفتند این طرح باید کارشناسی شود. مرکز پژوهش‌ها و دیگر نهادهای مدنی مثل "اندیشکده شفافیت برای ایران" روی موضوع کار کردند. پس چرا مجدد رأی ندادند؟
سوم و مهم‌تر اینکه کافی است نظر مخالفان طرح در مجلس را یک‌بار مرور کنید. هیچ استدلال قابل‌اعتنایی در رد فوریت نیست. اتفاقاً اغلب مخالفان وارد محتوا شدند که شاهد ماجرا نیز تذکر پیاپی رئیس مجلس است. مخالفان اغلب معتقدند شفاف‌سازی موجب پوپولیسم می‌شود و دیگر اینکه مردم ما بلوغ لازم برای آرای شفاف را ندارند.
این تناقض در امضای علنی و رأی غیرعلنی، از مخالفت با اصل طرح به‌مراتب بدتر است. این نوع مخفی‌کاری و بی‌صداقتی و رفتار متظاهرانه با هیچ منطقی توجیه ندارد. به تعبیر دقیق‌تر نماینده‌ای که صریح اعلام می‌کند مخالف است حتماً نسبت به این چند ده نماینده پنهان‌کار، ارجح است.
حال سؤال این است که این نماینده‌ها از چه چیز هراس دارند که حاضرند برای عدم شفافیت رفتار و تصمیمشان، این‌چنین بی‌صداقت رفتار کنند؟
منبع : فارس